Sevda, insanın ruhuna işleyen, yürekten taşan en gizemli duygudur. Sadece gözlerde değil, en sessiz anlarda, kalbin gizlice çırpınışlarında da kendini gösterir. Aşk, insanı bir yanıyla yeniden inşa ederken, bir yanıyla yıpratır; ama işin büyüsü de tam olarak buradadır. İki insanın birbirinde kaybolup, var olması… Sözcükler susar, gözler konuşur, yürek tüm benliğiyle bu sükûnete eşlik eder.
Sevgi bir ilkbahar yağmuru gibi ruhu yeşertirken, bazen fırtınalarla gelen sonbahar gibi hüzne sürükleyebilir. Her iki durumda da aşkın kıyısında durmak bile insana kendini tam hissettirirsen. Yeri gelir, karşındakiyle aynı cümlede buluşmak bile yetecekmiş gibi gelir insana. Ama aşk, zamanla sınandığında derinliğini gösterir. Sevdiğin bir rüzgâr gibi gelir, ruhunun tüm köşelerine işler, orada kalır ve her nefeste kendini hissettirir.
Aşkın peşinden giderken, insan kendini bulur, bazen de kaybolur. Ama yol ne kadar zorlu olursa olsun, bu his insana yeniden doğmanın, yeniden sevmeyi öğrenmenin mucizesini sunar. İşte aşk, yürekten yüreğe akan bir nehir gibi, zamanla ruhlarımızda bir iz bırakır. Her damlası, geçmişten geleceğe bir bağdır, belki de kalbin en saf haliyle kendini ifade etme biçimidir.
Sevgiler,
Ela Durmaz