Bir tomurcuk kaldık şu dünyada
Güz gelmeden açsa çiçeklerimiz
Kış ortasında güneşe aldanıp
Çiçeğe duran ağaçlar misali kalbim.
Her rüzgarda denize açılan
Ama hep yelden nasibini alamayan
Fırtınada pusulasız o yelkenli misali.
Bir şeyler beklercesine hep hayattan…
Güz gelmeden yapraklarından ayrılmış,
Yaz gelmeden suyu kurumuş,
Ve tüm kuşlar göç etmiş memleketinden.
Çiçekleri küskün mevsimine,
Baharı renk vermez gülüne.
Çaresi çaresizlik, derdi derman olmuş.
Dünyası umuda döner, kuşları ürkek…
Ama kanat çırpar daima sevince.
Kalabalığı yalnızlığında bulur,
Gürültüyü derin sessizliğinde.
Harfleri bir bir eker toprağa.
Kalbiyle düşünür, aklıyla hisseder.
Hakikat yeniden bulunur elbet bir gün,
O vakit bülbüller hiç bilmediğin renkte öter.
Sarar can evini bir telaş,
O gün bitmez bir yol görünür.
İnceden aydınlanır karanlıklar,
Gurbet biter işte o gün.
Bitmez dediğin ömür de tükenir bir gün.
YAZAN: ELİF GÜLER
Vesile Dergi Sayı 10
Şubat 2022